Σιγήρος της Βραβάντης

(SigerdeBmban-te). Γάλλος φιλόσοφος (; περίπου 1240 - Ορβιέ-το 1281-84). Καθηγητής στη Σχολή Τεχνών του Παρισιού γύρω στα 1264-67, θεωρήθηκε ο κύριος εκπρόσωπος του φιλοσοφικού ρεύματος που έγινε γνωστό με το όνομα λατινικός αβερροϊσμός. Οι «αβερροϊστικές» αντιλήψεις είχαν καταδικαστεί ήδη από τη γαλλική Εκκλησία και από διάσημους θεολόγους, όπως ο Θωμάς ο Ακινάτης, και ο Σ. για ν’ αποφύγει τις διώξεις κατάφυγε στην παπική αυλή στο Ορβιέτο, όπου σκοτώθηκε από έναν υπηρέτη του. Καθαρά «αβερροϊστικές» αντιλήψεις που υποστήριξε ο Σ. ήταν η αντίληψη περί αιωνιότητας του κόσμου και η αντίληψη της ενότητας της «δυνάμει» διανοίας (που συνεπάγεται κατά την αριστοτελική φιλοσοφία την άρνηση της αθανασίας της ατομικής ψυχής). Όπως και άλλοι Λατίνοι αβερροϊστές, ο Σ. παρουσίαζε τις θέσεις αυτές ως αναγκαία συνέπεια των αρχών της αριστοτελικής φιλοσοφίας. Η αυστηρή όμως ερμηνεία των αριστοτελικών κειμένων οδηγούσε πολλές φορές σε θέσεις φιλοσοφικές αντίθετες προς τη χριστιανική πίστη.